Anleitungen » également une histoire

Ik worstelde altijd met het toegeven. Ik ben een hardloper. Het voelde verkeerd. Het voelde als een leugen. Al die mensen daar, al die vrouwen die bergen beklimmen, race na race na race finishen, trucker-hoeden en hydraterende vesten dragen, zij waren de hardlopers. Het echte werk. Ze hebben iets dat Nike Air Max Tavas Damen ik niet heb. Ze zijn sterker, sneller, beter dan ik. Ze zijn hardlopers. Ik speel er Nike Air Max 270 Womens gewoon een in het echte leven.

Dit idee van imposter syndroom is overal. Ik bedoel, als Sheryl Sandberg zichzelf als een bedrieger beschouwt, welke hoop hebben de rest van ons dan? We hebben het allemaal gevoeld. En niet alleen in onze manier van lopen, maar in alle aspecten van ons leven: we zijn niet goed genoeg ouders, we zijn onze functie niet waardig, de rijkdom die we hebben verworven was gewoon geluk, en zo maar door. Ik weet voor mij dat het waar was. Ik kon mezelf niet alleen een hardloper noemen, maar ik geloofde dat mijn succesvolle bedrijf ook geluk was en ik was geen echte ondernemer zoals Yvon Chouinard of Mary Anderson (als extreme voorbeelden).

Maar rennen was mijn gezond verstand. Als ik twee dagen achter elkaar niet zou Nike Air Max 270 Heren rennen, zou ik prikkelbaar, angstig en ongeduldig zijn. Ik moest rennen. En omdat ik een vrouw Nike Air Max 270 Homme ben en dat is wat we doen, moest ik de beste hardloper zijn. Gewoon een hardloper zijn was niet goed genoeg. Net zoals het openen van een middelmatig restaurant niet genoeg was, moest het het BESTE restaurant zijn. Ik kan niet zomaar een klein verjaardagsfeestje geven voor mijn zoon, het moet wel het meest Pinterest-waardige dinosaurusfeest zijn dat een driejarige ooit heeft gehad.

Dus om mezelf een hardloper te noemen, moest ik de beste zijn. En ik ging het bewijzen tijdens mijn eerste race, de halve marathon van Brooklyn. Ik was behoorlijk snel. Ik had 10Ks in 42 minuten. Gemakkelijk. Ik zou van mijn drie verdiepingen tellende brownstone, Clinton Avenue, en bij zonsondergang de Brooklyn Bridge over rennen. Ik neem aan dat de meesten van jullie die dit lezen, getuige zijn geweest van een aantal ongelooflijke zonsondergangen op de paden, op het strand, op de toppen van bergen. Maar als je de skyline van Manhattan nog nooit hebt zien gloeien vanuit de ondergaande zon, is de lucht een tie-dye werveling van diep roze, vurig oranje, rustgevend paars. De zigzag van de torenhoge gebouwen weerspiegelt de tinten terug naar de hemel, dan mis je het uitzicht van je leven.

Het is geweldig. Het liet me nog sneller rennen. Ik voelde me onoverwinnelijk. De stad zal je dat aandoen. En je zult je niet eens realiseren dat het gebeurt.

Dus trainde ik in en uit de stadsdelen van New York City. Rennen door de kraampjes in Chinatown, over de Manhattan Bridge. Rond Prospect Park en het omzeilen van de kinderwagens en hoge hakken in Park Slope.

Kom racedag, ik was klaar. Ik rende met mijn vriend George, mijn buurman in Carroll Gardens. George rende met de groep van 7 minuten per mijl en stuurde me door totdat ik vooraan bij hem kwam. De eerste kilometers waren heen en weer langs de promenade van Coney Island. Ik heb het vermoord. Ik schrok zo snel als ik kon, hield George bij en voelde Adidas Zx Flux Womens de adrenaline door mijn aderen stromen. Maar naarmate de kilometers vorderden, werd ik langzamer en langzamer. Tussen mijl zes en zeven hoorde ik iets in mijn knie knallen en een scherpe pijn stak in mijn dij. Het kon me niet schelen. Ik bleef doorgaan. Ik eindigde de race in 1 uur 57 minuten, ver verwijderd van mijn doel van 1:45. En ik was helemaal op.

Terugkijkend heb ik natuurlijk alle fouten gemaakt. Ik ben te snel begonnen, heb zelf geen tempo gemaakt, ik heb helemaal geen cross-training gedaan. Het is me heel duidelijk wat er is gebeurd. Maar destijds was ik er kapot van. Ik was niet goed genoeg om races te lopen. Ik had niet genoeg uithoudingsvermogen. Ik zou nooit een marathon doen.

Een paar maanden na de Brooklyn Half hebben mijn man en ik ons ??leven ingepakt en zijn we naar het westen gereden voor de zonnige hemel van Adidas Superstar Damen Oakland, Californi?. Daar openden we een restaurant, kochten een huis, werden ouders van twee wilde en schattige kleine jongens.

Daar ontdekte ik ook trailrunning. Stoffig enkelsporig wikkelen door oude sequoia's. Brede vuurwegen stijgen meer dan duizend voet en leiden tot een weids uitzicht over San Francisco en de Golden Gate Bridge. Watervallen, beekjes, eucalyptus, wilde kalkoenen, wilde bloemen, coyotes, deze paden hadden alles. Ik was verslaafd.